bu sonu istemiyorum..

ıssız adam...

sanki çağan ırmak son 4 yılımın dibinde oturmuş..sonrada orasından burasından çekiştirmiş çekmiş filmi..bana bu yapılırmıydı yahu..nerden gittim ben o filme..

içim cız etti her sahnesinde..her saniyesınde..ben senden ayrılmak istiyorum dediğinde adam aslında o mutfak benim oturma odamdı..

-sen dizime yattın ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün...

canım öyle acıyorki şimdi..ben bunu yaşamak istemiyorum..o filmin finalini tatmak dokunmak öyle sızılar içinde olmak istemiyorum..

-kimse yok sevgilim biliyorum ki kimsede olmayacak sadece sen ve ben olacağız..

adam öyle ıssız ki..öyle kalabalık ama öyle yalnızki..

filmin müzikleri ayrı olay zaten..blogumda şu an çalan fransızca şarkıyı anlamıyorum bilmiyorum ne diyor ama beni burdan alıp çok uzaklara götürdüğü gerçeğini saklayamıyorum..

hiç bir film beni böyle etkilemedi diyemeyeceğim...babam ve oğlum var birde..

ama hiç bir filmi bu kadar yaşadığımı hissetmedim..bu kadar kanımı akıtmadı..

gözümden akan yaşlara bu kadar değmedi..

korkum üzüntüm yaşadıklarıma değil yaşayacaklarıma oldu aslında..

finali yaşayacak olma ihitimalim tüylerimi diken diken etti..finaldeki atlas pasajının mermer zeminine akan gözyaşı benim olsun istemedim..istemıyorumda..

salonda izlerken filmi orda değildim sanki..3 yılı yeniden yaşadım bitirdim tükettim filmin bir noktasına kadar ve sonra geleceğimi görmeye başladım sanki..işte orda döküldü yaşlar gözümden..istediğim son bu değildi..hep aklımda olan yaşamamayı ümid ettiğim ama yaşayacağımı deli gibi hissettiğim sona geldi hikaye birden bire..ben ADA olmak istemıyorum..arkamda bir ALPER olmamalı...

hayattan herşeyi isterken ,hepsi bizim olsun diye beklerken belkide en değerlileri arkamızda bırakıp gitmek ne acıdır..pişman olmak..geriye dönüp elini uzattığında karanlığı tutmak..başkalarının çocuklarını-sevgililerini-aşklarını-hayatlarını ödünç almak ve geri vermek zorunda olmak...kendine ait koca bir hiçliğin olması...

-karda donmak üzeresin uyku tatlı geliyor,ama sen ölmüşsün bilmiyorsun...