Pazar, Şubat 8

ve bugün 09 şubat

-kızım kalk sanırım baban iyi değil..
okula gitmek için sürünüyordum zaten yatağın içinde..kalksam mı kalkmasam mı..annemin sesi ile uyanmamıştım aslında..beni uyandırmadan önce araması gereken herkesi aramıştı annem..doktoru..dayımı..amcam zaten bir alt katta oturuyordu..o sakin sese son derece panik bir şekilde kalktım yataktan ..koşarak odaya gittim..hiç panik değildi mavişim..çok zor nefes almaya başlamıştı..çok zor gülümsedi otur işareti yaptı.yatağının başına oturdum usulca,,kapı açıldı o esnada kocaman oksijen tüpleri girdi içeri..mavişimin o çok sevdiği dayım girdi arkadan..bi doktor geldi maviş kadar olan oksijen tüpünü bağladı..çok rahatsız oldu önce ne kadar kalacak bu dedi,kendi doktoru ile konışmak istedi..mavişim biraz kendine gelince aradık.

-bilader bu ne zaman çıkacak yaa ben unuttum sarhoş olmayı bu saf oksjen valla çarpacak beni dedi gülümseyerek..
oda daki herkes gülümsedi onun hayata tutunan cümlelerine..1-2 saate kadar herkes evdeydi..küçük kızkardeşim herşeyden habersiz iki gözü ikiçeşme geldi dayım almıştı sanırım okuldan, henüz daha ilk derse girmişti oysa..o herkesten daha çok ağlıyordu çünkü sonun geldiğini herkes aylardır bilirken o ne olduğunu anlamaya çalışıyordu..
öğleden sonraya doğru maviş uykuya daldı..ben herkes otururken aylardır herşeyi bildiğimi söyledim..(herşeyi annemin günlüğünden okumuştum..evet küçüktüm yapmamam gereken birşeyi yaptım annemin özelini okudum ..keşke yapmasaydım sonraki 8 ayın bende bıraktığı izleri silmek çok zor oldu..defterde ''hayatımın aşkı ellerimden kayıp gidiyor çok az zamanımız kaldı birlikte biliyorum ama bunu kızlara nasıl söyleyeceğim bilmiyorum'' yazıyordu..bir kaç gün sonra (ki bu son yazı olmuştu ben günlüğü bulduğumda ) ''hayır onlara mavişlerinin erken gideceğini söylemeyeceğim'' diye düşülmüş son bir not vardı..

günlerce ağladım günlerce okuduklarımın bir rüya olması gerektiğini annemin üzgün bir anında yazmış olabileceğini düşündüm..ama bütün ipuçları okuduklarımın doğruluğunu gösterdi bir süre sonra..)Odadaki herkes bana döndü bir anda..nasıl dedi annem nasıl olur kim söyledi? SEN dedim..anlattım herşeyi ,ayların üzerimdeki ağırlığı gitti bir anda.ufaklığım abla nasıl tek başına unutmaya çalıştın bildiklerini diye ağlamaya başladı..mavişim uyandı o sırada ..ve o uyandığında ben sadece 16 yaşındaydım..

hiçbirşey olmamış gibi davranıyordu..bize karnelere iki gün kaldı alıcam ifadenizi dedi gülerek..çıkarın şu oksijeni yahu !!dedim ben size çarpar diye halüsinasyonlar görüyordum siz odaya gelmeden önce dedi..

....
....
aradan 13 güncük..13 koca gün ..sanki 13 koca yıl geçti..o günlerin her birinde farklı bir hikaye yaşadık..hepsi ayrı ayrı özeldi..hepsi ayrı yaktı canımızı.kraldan duyduğumuz her söz emir oldu..uyumadık hiç.sabahların..akşamların..öğlenlerin adı bizim için unutuldu..hepsi geçen dakikalar olarak kaldı.vasiyetini açıkladı.bizi en sevdiklerine en güvendiklerine emanet etti hep.ağladık..güldü ağladık..elimizi tuttu ağladık..biz ağladıkça o ağladı..13 gün bazen ağladık bazen o gülünce güldük..geçmiş 8 ayın acısını çıkarırcasına özgürdü artık herkes.herşey alenen konuşuluyordu bütün rahatlığı ile.Mavişimin hastalığını bütün aile bilirken ben-ufaklığım ve kendi bilmiyordu..Yukarıda anlattığım gibi ben bir şekilde öğrenmiştim..Ama mavişimin öğrenmemesi için bütün raporlar ikişer adet hazırlanmıştı..bütün doktor raporları-tahlil sonuçları herşeyin sahteleri vardı..Asıl raporlarda acı gerçekler yazarken diğerlerinde (mavişimin okuduklarında) hep fasa fiso laflar yazıyordu.doktor uydurmacıları..13 günde anladım 8 aydır içinde olduğumuz oyunu..

13. gün pazardı .. bütün gün elim sırtında yanında oturdum..sırtım dedi hep ..elin çok iyi geliyor ağrılarımı geçirdi..akşam üzeri olduğunda daha da sessizleşti..ve 49 yıl 13 gün ,8 şubatı 9 una bağlayan gecede 00:10 da herşey bitti..
şimdi anlatamadığım o kadar çok ayrıntı canımızı yakıp ağlattı yada yüzümüzü güldürdüki o 13 günde...

özledim seni ...çok özledim mavi devim..her geçen gün daha da sindirdiğim sensizliği hep her yıl bu tarihte ertelemiyorum..gizlemiyorum..kocaman kocaman yıllar geçti..kızın büyüdü..deli - bazen küfürbaz bazen fazla yufka yürekli ama hep senin kızın oldu..ve senin kızın olmaktanda hep gurur duydu..

cambaz,

seni seviyorum..seni çok seviyorum..

PS: kafamı bir türlü toparlayamadım..saçmaladıysam affola..