Perşembe, Nisan 5

dayanamadık..

Çok yorulduğumu hissetim dün tanımadığım bir ülkenin havalimanında beklerken.
Bu yorgunluğumun sebebi son 5 aydır yaşadığım herşey miydi yoksa kendi yarattığım belirsizlik miydi onu düşündüm.
Defalarca kendime ne yaptığımı sordum cevabı biliyor olmama rağmen.
O kadar basitti ki aslında herşey.Ben onu istiyordum o ne istediğini bilmiyordu.
Hastalıklar, yeni değiştirilmiş iş hiç bir şey beni yorgun edecek şeyler değildi.Hep güçlüydüm her konuda hep de öyle olacağım.
Ama onunla ilgili gücümü kullanmayı hiç istemedim.
Onun yanında uyandığımda zaten güçlüydüm..
Ve sonra ayrıldık..
Beni sevmediği için pardon pardon yeteri kadar sevmediği için ayrıldık..
ve 4. gün başladı mesajlar..Kuyruğumu kıstırıp gelmem uzak değiller başladı önce.
Sonra benim kadar kimseyi sevmediğini söyleyerek körkütük ağladı karşımda..
Sonra zaman geçti biz görüşmeyi hiç kesmedik..Benim hastalığımda hiç olmadığı kadar ilgiliydi.Üzüntüsü halinden tavırlarından öyle belliydi ki karşımdaki küçük çocuğu alıp sonsuza kadar ona sarılmış olarak kalmak istedim..
Olmadı..
Tenlerimiz öyle özledi ki birbirini..
Sonra ona da dayanamadık..

Gecenin bir yarısı 9 saatlik saat farkını hiç sayıp kalkıp maçlarını izleyecek kadar benim aslında O..Gece 3 -sabah 5..
Peki bizi birbirimizden iyi kimse anlamıyorsa..Biz birbirimizden başka bu kadar kimseye gülmüyorsak ..Birbirimizin yanında uyuduğumuzda sabah gülen o iki salak oluyorsak neden öldürüyoruz birbirimizi.?

Artık yoruldum sevgili,
Senin olamamaktan..
Benim olamamandan..
Biz olduğumuzu bildiğin halde bunu inkar etmenden..
Korkularından..
Korkaklığından..
Kendine ve bana haksızlık etmenden..
Hayatı bu kadar zorlaştırmandan..
Sürekli kendine dönmenden..
Yaşadığımız bu mükemmel şeyi görememenden..
Yoruldum sevgili..

Korkar oldum,
Gitmekten..
Bir sabah bitti diyip uyanmaktan..
Bir sabah başkasının yanında uyanmaktan sırf sana inat..
Herşeyi silmekten..

Cambaz..