Sürpriz..

ve geri döndüm:)
Zorlu bir ameliyattı maalesef.ilk ameliyattan çıktım ve 1,5 saat hatırlamak bile istemediğim bir ağrı çektim.Doktorum atılan 4 ağır ağrı kesicininde etki etmediğini anladığında ben uyutun beni diye yalvarıyordum..Sonrasında ameliyathaneye geri iniyoruz dedi.1,5 saat sonra yine narkozlanıp ameliyathaneye alındım.

İkinciden sonra hafif bir ağrı ile uyandım ama eskisiyle kıyaskadığımda dünya gerçekten çok güzeldi.
Derler ya dünyanın yıkıldığını sandığınız anlar vardır.O ağrı esnasında işte dünya cidden yıkılmıştı ve ikinci narkozdan uyanırken yine kuruluyordu eski düzeninde.

Bir yandan ağrım var bir yandan bütün yataktaki kanı görüyorum..Allahım neler oluyor ben nerdeyim diyip ağlıyorum.Atılan iğneleri bile hissetmiyorum..(Ki akşam fark ediyorum ki çok kan kaybettiğim için iki kolumda toplam bulunamayan damarla sebebi ile 7 delik var.) Doktorum geldi sonra .Senin ağrın dinene kadar gitmeyeceğim dedi.Adamın elini öyle bir sıkmışım ki ertesi gün tırnak izlerim duruyordu avcunun içinde:(

Herşey bitiyor uyandığımda yanımda kızlar vardı.Ağrılı ama eğlenceli bir hastane akşamıydı.Herkes gittiğinde gece yarısı 1 di.Yan odamda bir kız bebek ailesi vardı.Kapıda pembe tüller ..Sürekli canımmm nidaları.ve bitmek bilmeyen ağlamalar.
O hastanede çok farklı sebepten yatıyor olabilirdim.O kız bebek beklenmeyen bir sürpriz annesi ile babasının en şaşkın ortak paydası olabilirdi...Sabah 4 e kadar bunları düşündüm babasının hadi uyu kızım diye söylenen cümleleri ve minik Selin in ağlamaları eşliğinde.

Sabah 5 de hemşire,6 da kahvaltı 8 de doktorum gelerek beni zombi yapmayı başardılar.
Öğlen gibi çıkıp kızlardan birine gittim.Bebekler gibi baktılar bana.Ama pazar sabahı evimdeydim.
işte pazar günü berbattı ağrılar-bulantılar halsizlik..ve birde 1,5 aydan sonra bir misafir..ne diyeceğimi ne konuşacağımı bile bilemediğim kapıdan çıktığı anda hıçkırarak ağlamaya başladığım bir misafir.Bu konu hakkında çok konuşmak istemiyorum şu an ama hala ne istediğimi biliyorum..

Pataloji kötü çıktı,pazartesi bunun yıkılmışlığı saçmalığı ile geçti.Bütün gece sabaha kadar tek başıma ne yapacağımı bilemeden ağladım.Sabah kalktığımda iyiydim nedense.Doktora gittim kan testlerim yapıldı.Akşam olduğunda iyi haber vardı.Kan sonuçlarım iyiydi:) 1 aylık bir ilaç tedavisi ile herşey iyiye gidecekti.Doktorlar böyle söylüyorlardı ve benim artık güvenecek birine ihtiyacım vardı..Bu hastalıkta birine güvenmek istersiniz.Doktorunuz-kocanız yada sevgilinizdir bu.Bende ne koca ne sevgili olunca eli mahkum istemeyerekte olsa boş ümitlerimi doktora bağladım.

Ama cidden artık güveniyorum.Bu bir ay hele ki ilk 15 gün çok önemli.Her şey belli olacak önümüzdeki günlerde.Bu defa da kurtulacağım biliyorum.Hatta eminim.Ve hazır olduğumda ..neyse şimdi çok önemli değil bu:)

Ocağın son haftası İsviçre ye gidiyorum.Bunun detaylarını anlatırım.

Güzel bir haftasonu bekliyor şimdi beni..



cambaz