kulaklarım uğulduyor. oysa hiç rüzgar yok ne içimde, ne dışımda.iç açıları yüz seksen derece edemeyen yandan yemiş bir üçgen gibiyim. köşelerim batıyor kendime , biri yakınlaşırsa.günde iki kere bile doğruyu gösteremeyen bozuk bir saatim şimdilerde.

öldürülmüşlerin ruhuna fatiha okurken, ben kendimi gömüyorum onların yerine. gece bitmiyor,ay gitmiyor lanet olası evine..

yazıyorum deli gibi içimdeki kin dolu kirli kan nereye ne zamana kadar akar bilmiyorum

ben ölülerime ağlıyorum

ilk ölüme babama ağlıyorum

10 yılın her sanıyesı onu deli gibi özlemenin verdiği acıyla yaşadığım her ölümde önce ona

sonra ölüme ağlıyorum

ilk gün olsun istiyorum,onu ilk kaybettiğim gün..

özlemimin daha büyümediği küçük bir kız çozuğu olduğum gün geri gelsin istiyorum.

onsuz geçen her güne her duyduğum yenı genç ölümle lanet okuyarak

küçük erkek çocuklarında-seviştiğim adamda- yaşlı dedelerde-minik meleğimde hep onu görüyorum..

Yıllanmış orospuların ağızlarındaki sakız gibi ağzımdan düşürmediğim namem oluyor sonralarda..

20 lik delikanlıların daha sevişmediği kızlara ağlıyorum..

çekmedikleri sigaranın son nefesıne ..

kan ağlıyorum bugünlerde bencilce kendime hayatıma sevinmeyip ölülerime ölülerimize ağlıyorum..